Είναι πολύ εύκολο τέτοιες μέρες να γίνει κανείς γραφικός και κλισέ. Αλλά όπως έξυπνα λέει ο Γούντυ Άλλεν στην τελευταία του ταινία «Τι πειράζει που είναι κλισέ αφού περιγράφει αυτό που θέλω να πω με τον καλύτερο τρόπο;».
Πολλά έχουν γίνει και πολύ περισσότερα ακουστεί για το θέμα των συμβασιούχων το τελευταίο διάστημα. Το σύνδρομο της υπερπληροφόρησης σε όλο του το μεγαλείο.
Ο περισσότερος κόσμος –εν πολλοίς δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου- θεωρεί μάλλον υπερβολικές τις αντιδράσεις και τις απαιτήσεις. Θεωρεί τους συμβασιούχους, ανθρώπους που επειδή «έβαλαν το ένα πόδι» σε κάποια υπηρεσία του δημόσιου ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα θέλουν να «κλειδώσουν» τη θέση και... να μην κουνηθούν από εκεί ούτε αν κηρυχθεί πόλεμος. Επιτρέψτε μου λοιπόν να καταθέσω μια εκ των έσω ματιά...
Ως εργαζόμενη σε μια από τις υπηρεσίες που –δικαίως- έχουν φάει το μεγαλύτερο «ανάθεμα», την ΕΡΤ, είδα κούρσες να μπαίνουν στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, ανθρώπους διαβρωμένους μέχρι το κόκκαλο να βγαίνουν και να μιλούν περί δικαιοσύνης, διοργανώσεις τόσο φανταχτερές πλην κενές και περιττές προκειμένου κάποιοι να φάνε, να φάνε, να φάνε. Από όπου και όσο μπορούν. Από λεφτά του κόσμου.
Είδα όμως και συναδέλφους νέους, να ξεκινούν την πρακτική τους με όλη την καλή διάθεση και να καταλήγουν παρατρεχάμενοι των εκάστοτε προϊσταμένων τους. Να δουλεύουν έναντι ενός ευτελούς αντιτίμου γιατί «αυτό είναι το κόστος της εκπαίδευσης». Πρακτικάριοι δημοσιογράφοι να μένουν απλήρωτοι 6 μήνες, 1 χρόνο, 2 χρόνια καθώς για η πρακτική στις σχολές τους είναι προαιρετική και δεν προβλέπεται κανένα κρατικό κονδύλι. Πρακτικάριοι τεχνικοί όλων των ειδικοτήτων να βγάζουν κανονικές βάρδιες με σαββατοκύριακα και αργίες έναντι 176 ευρώ – τόσα δίνει ο ΟΑΕΔ στους αρμόδιους φορείς. Πρακτικάριοι σκηνοθέτες να κουβαλούν κασέτες και χαρτιά χωρίς καμία απολύτως αμοιβή. Ακόμη και τα έξοδα για την ασφάλισή τους –που είναι υποχρεωτική- τα καλύπτουν οι ίδιοι οι πρακτικάριοι.
Το καλύτερο που είχαν να προσδοκούν όλα αυτά τα παιδιά ήταν μια σύμβαση. Η οποία βάσει του τελευταίου προεδρικού διατάγματος θα κοβόταν το αργότερο σε 24 μήνες από τότε που θα γινόταν. Ακόμη και βάσει μαθηματικών υπολογισμών...το σύνολο βγαίνει μείον.
Είδα συναδέλφους όχι και τόσο μικρούς σε ηλικία να δουλεύουν χρόνια, ακόμη και δεκαετίες κάποιοι, με τη μόνιμη αγωνία αν ο εκάστοτε πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος και λοιπά θα ευαρεστηθεί να τους ανανεώσει τη σύμβασή τους. Το ψυχολογικό κόστος μιας τέτοιας χρόνιας αγωνίας είναι αδιανόητο.
Και μέσα σε όλα αυτά ο φόβος μην αντιδράσουν, μη μιλήσουν, μη φωνάξουν καθώς η δαμόκλειος σπάθη της μη ανανέωσης κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους (μας) κάθε μέρα.
Ομοίως και συνάδελφοι συμβασιούχοι σε πολλές άλλες υπηρεσίες. Χωρίς να αρνούμαι και τις «κακές» περιπτώσεις, τα «βύσματα», τους βολεμένους πιστεύω ακράδαντα πως γενικεύσεις του τύπου «γαλάζια- πράσινα παιδιά», «κηφήνες», «δημοσιοϋπάλληλοι», είναι το λιγότερο άδικες και επικίνδυνες. Και είναι σαφέστατα μια νοοτροπία που βολεύει άπαντες τους κυβερνώντες και διοικούντες. Κάθε ένας από τους 250.000 συναδέλφους που αυτή τη στιγμή τρέμουν στο ενδεχόμενο το 2010 να τους βρει άνεργους.
Καθένας από αυτούς τους 250.000 συναδέλφους δεν είναι ένα στατιστικό δείγμα, δεν είναι ένας αριθμός στα μητρώα του ΟΑΕΔ. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ζήσει αξιοπρεπώς. Και θα μπορούσε να είναι ο γονιός ή το παιδί καθενός από εμάς. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Αναρτήθηκε από press.gr@hotmail.com στις 8:00:00 πμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου