ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Ζουν με σύμβαση μιας μέρας...

Μιλούν στον «Ριζοσπάστη» οι εργαζόμενοι που παραμένουν όμηροι, εξαιτίας της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ

Στιγμιότυπο από τη συμμετοχή των συμβασιούχων της ΓΓΑ στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, στις 24 Νοέμβρη

«Δεν θέλω να ξαναγυρίσω σπίτι στις 31 του μήνα και να βιώσω αυτό που βίωσα πέρυσι. Να πω στη γυναίκα μου, ξέρεις κάτι; Από αύριο είμαι άνεργος. Ντρέπομαι. Δεν μπορώ να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω αυτό το πράγμα. Δεν είμαι τεμπέλης. Με κάνουν να αισθάνομαι άχρηστος. Εδώ μας φτάνουν».

Η φωνή του Ανδρέα ξεχειλίζει από οργή. Είναι ένας από τους 72 συμβασιούχους της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού (ΓΓΑ), που ζουν καθημερινά με την αγωνία, με τον εφιάλτη ότι την επόμενη μέρα μπορεί να μην έχουν δουλειά. Είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν με την επαίσχυντη σύμβαση της μιας μέρας. Αυτό το μαρτύριο μπορεί να κρατήσει ακόμα και για 9 ολόκληρα χρόνια... Ολοι τους βιώνουν μια εργασιακή ομηρία (όπως και χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι) απότοκο των πολιτικών επιλογών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κατ' εφαρμογήν όσων επιτάσσει η Συνθήκη της Λισαβόνας.

Αυτοί οι εργαζόμενοι μίλησαν στον «Ριζοσπάστη» για τα προβλήματά τους. Ζουν με την αγωνία εάν οι συμβάσεις τους θα ανανεωθούν και για τον επόμενο χρόνο. Δε θέλουν ούτε να σκέφτονται ότι από 1.1.2010 θα μείνουν χωρίς δουλειά.

Από τη συζήτηση των συμβασιούχων

με τον «Ριζοσπάστη»

Γιώργος ΚΑΝΤΖΙΛΙΕΡΗΣ

Επτά μέρες τη βδομάδα

Ο Νεκτάριος - ένας από τους δύο (αμφότεροι συμβασιούχοι) που δουλεύουν στη μηχανοργάνωση - λέει: «Δε γεννηθήκαμε όλοι δουλεύοντας στο δημόσιο. Οι περισσότεροι από μας δουλέψαμε στον ιδιωτικό τομέα. Εγώ δούλευα στη μεγαλύτερη ναυτιλιακή εταιρεία. Ηταν μια περίοδος που διώχνανε κόσμο συνέχεια. Το μόνο που προσωρινά τους φρέναρε ήταν μια ποσόστωση που έβαζε ο νόμος. Ξέραμε λοιπόν ότι κάθε μήνα θα απολυθούν 4 εργαζόμενοι. Αυτό γινόταν επί δύο χρόνια. Ηταν χειρότερο και από αυτό που ζούμε, εμείς. Τώρα είναι το άγχος μια φορά τον χρόνο. Τότε ήταν κάθε μήνα.

Εδώ, όπως και στη ναυτιλιακή, ήταν μια πρόταση. Ψάχνουν άνθρωπο, θες να έρθεις; Εχω περίπου 15 χρόνια στους υπολογιστές. Ηρθα για να δουλέψω. Τα σαββατοκύριακα που κάθομαι είναι ελάχιστα. Γιατί τα 700 ευρώ, ίσα που καλύπτουν το δάνειο για το σπίτι. Η γυναίκα μου είναι άνεργη. Αρα πρέπει να δουλεύω απογεύματα, πρέπει να δουλεύω σαββατοκύριακα για να έχω μια αξιοπρεπή ζωή. Στη ΓΓΑ έχω κάτσει πολλές φορές περισσότερες ώρες από αυτές που προβλέπει το ωράριό μου αλλά δεν έχω πάρει ποτέ ούτε μια υπερωρία»...

Ο Στέλιος από το '95 που τελείωσε τον στρατό ως το '97 δούλευε ανασφάλιστος στον ιδιωτικό τομέα... Το '97 μπήκε να δουλέψει στον ΟΠΑΠ με 3 ένσημα τη βδομάδα... Στη ΓΓΑ πήγε το 2002 ως απογευματινός κλητήρας (τώρα είναι σε άλλον τομέα). «Εχω δύο παιδιά και καθημερινά έρχομαι από τους Θρακομακεδόνες. Αν χρησιμοποιήσω τη συγκοινωνία είναι περίπου 2,5 ώρες το "πήγαινε" και άλλες τόσες το "έλα". Αναγκάζομαι λοιπόν να παίρνω το αυτοκίνητο. Τα μηνιαία μου έξοδα, μόνο για αυτό είναι από 160 ως 200 ευρώ. Να μην αναφερθώ στα άλλα. Το τελευταίο μου (λέει με πικρό χαμόγελο)... κατόρθωμα; Επειδή πριν μερικές μέρες βάφτισα το δεύτερο γιο μου, έχω μείνει με ανασφάλιστο αυτοκίνητο για ένα μήνα».

Η Αθανασία από τη «ΦΑΡΑΝ»

Η Αθανασία εργαζόταν στη «ΦΑΡΑΝ». Στο σεισμό του '99, που το κτίριο κατέρρευσε, της ακρωτηρίασαν το δεξί πόδι. Εμεινε άνεργη ώσπου βρέθηκε η δουλειά στην ΓΓΑ. «Εκτοτε το πρόβλημα της προσωρινής δουλειάς παραμένει ως σήμερα, παρά τα " μην ανησυχείτε", τις συνεχείς υποσχέσεις. Κάθε χρόνο αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. Θα, και θα, και θα...

Θα φανεί παράξενο, αλλά υπάρχουν στιγμές που αυτήν τη συζήτηση τη θεωρώ και γελοία. Δεν γίνεται για μισθό 3 και 5 χιλιάρικα, αλλά "τρελαινόμαστε" για 700 ευρώ. Καλούμαι, λοιπόν, με αυτά τα χρήματα να πληρώσω το ενοίκιο του σπιτιού, τους λογαριασμούς, φαΐ, ρούχα και δύο παιδιά που σπουδάζουν.

Και αναγκάζομαι να ζητάω τη βοήθεια της μάνας μου, η οποία παίρνει σύνταξη 450 ευρώ (...). Με ενάμισι πόδι δούλευα, δεν καθόμουν. Και τώρα έρχονται και θα μου πούνε, πέρασε έξω. Οχι. Δεν διεκδικώ μόνο, απαιτώ να εξασφαλίσω μόνιμη και σταθερή δουλειά».

Ο Βαγγέλης είναι ο έτερος εργαζόμενος στη μηχανοργάνωση. «Για να καταλάβει κάποιος, αρκεί να πω ότι πέρυσι, όταν μας άφησαν χωρίς κάρτες (σ.σ. δεν είχε ανανεωθεί η σύμβαση και δεν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στο χώρο εργασίας), έπαψε να λειτουργεί το δίκτυο στην ΓΓΑ. Δημιουργήθηκε πρόβλημα και δεν υπήρχε άτομο να το επισκευάσει.

Καλούμαστε από 1/1 να μείνουμε χωρίς δουλειά, αλλά να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Και ήδη δεν βγαίνουμε με τον μισθό που παίρνουμε. Εχω ένα παιδί 2,5 χρόνων. Ευτυχώς, πάει σε δημόσιο παιδικό σταθμό. Δυστυχώς, αρρωσταίνει συχνά. Και αναγκάζομαι να πληρώνω κάθε τρεις και λίγο 50άρια ευρώ στον γιατρό. Εχω τρελαθεί κάθε μέρα να ξενυχτάω με το μικρό και να πληρώνω γιατρούς. Ημουνα όπως και οι υπόλοιποι δύο χρόνια ανασφάλιστος. Και όταν, όμως, είμαι ασφαλισμένος, η ασφάλεια δεν φτάνει. Δεν σε καλύπτει (...)».

«Φίλαγα κατουρημένες ποδιές»

«Εμείς - παρά τα προβλήματα - δουλεύουμε, παράγουμε στην ΓΓΑ», λέει ο Βαγγέλης. «Παραμένουμε όμως ξεκρέμαστοι. Μέχρι σήμερα, από την όποια κυβέρνηση, οτιδήποτε δινόταν από το κράτος στους δημοσίους υπαλλήλους, εμείς είμαστε απ' έξω. Αύξηση, επιδόματα, υπερωρίες, πάντα υπήρχε ένα κουτάκι που έγραφε "εξαιρούνται οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου". Ποτέ δεν πήραμε κάτι.

Πριν από δύο χρόνια είχα ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Και έπρεπε αναγκαστικά να πάρω δάνειο. Δεν μπορούσα γιατί η υπηρεσία δεν μου έδινε χαρτί ότι δουλεύω. Ηταν τραγικό το πρόβλημα. Για να το καλύψω, έφτασα σε πολύ άσχημα ­πράγματα. Κατάντησα να "φιλάω κατουρημένες ποδιές" και να παρακαλάω χίλιες φορές. Για κάτι τόσο απλό. Να μου δώσει η υπηρεσία ένα χαρτί...

Από 1.1.2010, λοιπόν, θα ξανατραβήξω μεγάλα ζόρια. Και η μάνα μου μια μικρή σύνταξη από τον πατέρα μου έχει. Πόσο να βοηθήσει. Δε μπορεί να με καλύψει. Αν χρειαστεί, θα δώσουνε κάτι και τα πεθερικά μου, αλλά αυτό δεν πάει να πει. Το κάτι είναι κάτι. Και με το κάτι δεν ζεις.

Περιμένουμε αν από το νέο χρόνο θα έχουμε δουλειά, για να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες μας. `Η αν θα καταντήσουμε να βρεθούμε στο δρόμο, ξάπλα και να ζητιανεύουμε. Να λέω "δώστε κάτι, πεινάω εγώ, πεινάει το παιδί μου". Γιατί αυτά που μας υποσχέθηκαν όχι μόνο δεν τα κάνουν, αλλά έχουν γυρίσει και κάνουν τα ανάποδα. Είπανε ότι δε θα είμαστε άνεργοι και χιλιάδες άνθρωποι θα μείνουν εκτός δουλειάς.

Εχω αγανακτήσει. Δεν βλέπω μόνο το πρόβλημα ότι δεν θα έχω λεφτά να καλύψω βασικές μου ανάγκες. Εχω αγανακτήσει, μου σηκώνεται η τρίχα. Και μόνο που σκέφτομαι ότι τόσα χρόνια δουλεύω για να φτάσω κάθε χρόνο να παρακαλάω γι' αυτό που παράγω και δικαιούμαι»...

Μας χρησιμοποιούν...

Η γυναίκα ενός από τους συνομιλητές μας «πάσχει από ανίατη ασθένεια. Είναι ασφαλισμένη μέσα από μένα. Τα δύο χρόνια που ήμουν ανασφάλιστος - όπως και τα υπόλοιπα παιδιά - προφανώς δεν είχε και αυτή ασφάλεια. Είχαμε λοιπόν το επιπλέον άγχος μην προκύψει κάτι. Αν μείνω και εγώ άνεργος, θα πρέπει να βασιστούμε στους γονείς. Και αυτοί τι είναι, συνταξιούχοι είναι με μια χαμηλή σύνταξη. Είμαι 36 ετών, δεν τραβάει έτσι. Να περιμένεις από τους άλλους».

Η Βάλια τονίζει - και όλοι συμφωνούν μαζί της - ότι «κάποιος που διαβάζει όλα αυτά, μπορεί να μην τα καταλάβει. Να του φαίνονται τραβηγμένα ή και μελό. Δεν είναι, ούτε αυτή είναι επιδίωξή μας. Είναι να καταλάβουν όλοι πως μας αναγκάζουν, οι κυβερνώντες, να "ζήσουμε" με τα "κωλοεφτακόσια" ευρώ» .

Ο Νίκος, που βρίσκεται στην υπηρεσία από το '98, παραδέχεται ότι «μπήκα όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί μου βρίσκουν δουλειά σε ιδιωτικό ή δημόσιο φορέα. Δηλαδή, μέσω γνωστού. Το να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, δεν έγινε γιατί αυτή είναι η νοοτροπία μου. Είναι η πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, είναι αυτό που μας αναγκάζουν να κάνουμε, για να βρούμε μια δουλειά.

Δεν ήθελα αυτό το πράγμα. Αλλά το έχουν επιβάλλει, δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Εχω σπουδάσει κοινωνιολογία αλλά δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτό. Μας αναγκάζουν και μας χρησιμοποιούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτοί ευθύνονται που είμαστε τόσα χρόνια εδώ. Δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μας. Προσπαθούν να μεταθέσουν το πρόβλημα στους ωρομίσθιους. Γιατί, δηλαδή, δέχτηκα εγώ αυτό το πλαίσιο. Αυτοί το δημιούργησαν και το φορτώνουν σε μας. Αντί να πληρώσουν αυτοί, βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα τους ωρομίσθιους».

Πότε γελάμε πότε κλαίμε

Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της κουβέντας, η προσπάθεια αυτοσυγκράτησης λύγισε κάτω από το βάρος των ανάμεικτων συναισθημάτων. Από τη συσσώρευση όσων έγιναν «χθες», διαδραματίζονται «σήμερα», την αβεβαιότητα του «αύριο». Τα μάτια τους υγράνθηκαν...

«Είναι λίγο κωμικοτραγικό όλο αυτό. Μια κλαις και μια γελάς. Είναι παράλογο. Κανείς μας δεν είναι εδώ για να παίρνει τσάντες ή παπούτσια. Δουλεύουμε πολύ για να βγάλουμε 700 ευρώ, τα οποία δε φτάνουν για να καλύψουμε βασικές μας ανάγκες», επισημαίνει η Βάλια. Την προηγούμενη μέρα της συζήτησής μας είχε γενέθλια: «Οι γονείς μου αντί για τούρτα μου έφεραν λάδι».

Είναι χωρισμένη, μητέρα 2 παιδιών. «Θέλω να κάνω μια απλή ερώτηση. Θα βγει νομοσχέδιο που να λέει ότι από τη διαζευγμένη μάνα με 2 παιδιά, κανείς δεν θα της τα πάρει γιατί είναι άνεργη; Μπορεί να με διαβεβαιώσει κάποιος ότι δε θα έρθει αύριο η ίδια Πρόνοια και θα μου πάρει τα παιδιά; Λέγοντάς μου ότι "είσαστε ανάξια να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, γιατί δεν έχετε μία". Πού είναι η πρόνοια του κράτους; Εγώ πέρυσι για πέντε μήνες έλεγα στα παιδιά μου φάτε μακαρόνια, μακαρόνια, μακαρόνια. Και ίσως κάποιες από αυτές τις μέρες δεν έτρωγα εγώ για να φάνε τα παιδιά μου.

Υπάρχει συνάδελφος εγκυμονούσα που είναι ξαπλωμένη στο σπίτι της. Και δεν τολμάμε να της πούμε τις εξελίξεις, γιατί δεν ξέρουμε πώς θα το πάρει. Τι μπορεί να συμβεί. Υπάρχουν άτομα με ειδικές ανάγκες. Υπάρχουν πολλά παιδιά, συμβασιούχοι, με προβλήματα υγείας που καθημερινά όμως δουλεύουν κανονικά. Χτυπάνε τη κάρτα στις 7.30 το πρωί και δουλεύουνε και μετά τις 3.00 μ.μ.».

Η Βάλια αναφέρεται σε συνάδελφό τους που «πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, έχει 3 παιδιά και σε περίπου 5 χρόνια θα συνταξιοδοτηθεί. Φέτος για 3 - 4 μήνες ήμασταν απλήρωτοι. Ηρθε και ζήτησε οικονομική βοήθεια 200 ευρώ από τον Σύλλογο. Οχι για να πληρώσει τα φάρμακά του, αλλά για την τράπεζα (...). Αλλης συναδέλφου το σπίτι βγήκε σε πλειστηριασμό»...

Μου έλεγαν: «Είσαι στυμμένη λεμονόκουπα»

Η Χαρά είναι 50 χρονών. Παράλληλα με τις σπουδές της δούλευε «γιατί οι γονείς μου είναι εργάτες και δεν είχαν να μου προσφέρουν παραπάνω βοήθεια. Δε βρέθηκα ξαφνικά στο Δημόσιο, έχω δουλέψει για πολλά χρόνια σε βιομηχανία.

Και ξαφνικά, στα 40 μου βρέθηκα άνεργη. Οι μέτοχοι πούλησαν την εταιρεία, αφού είχαν πάρει προηγούμενα επιδοτήσεις και 150 άνθρωποι βρεθήκαμε στο δρόμο. Είχα κάνει οικογένεια, είχα παιδί 13 χρονών. Χτυπούσα πόρτες και έδινα το βιογραφικό μου. Βλέποντας την ηλικία μου και την προσφορά μου στη βιομηχανία που δούλευα μου έλεγαν πως είμαι λεμονόκουπα και μάλιστα στυμμένη.

Μετά από 3,5 χρόνια ανεργίας, έμαθα ότι - μέσω ΟΠΑΠ - κάποιοι πάνε στην ΓΓΑ. Εκανα τα αδύνατα δυνατά, πήγα παντού και δέχτηκα να βρεθώ εδώ με σύμβαση μιας μέρας. Γιατί πρέπει και το δικό μου παιδί να πάει στο σχολείο. Πέρασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ανανεώσεις και κόντρα ανανεώσεις. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, κάθε χρόνο να τρέχουμε παντού.

Να προσπαθούμε να πείσουμε ότι αξίζουμε να δουλεύουμε εδώ. Παράγουμε πολλά. Και έρχεται κάποιος σήμερα να μου πει ότι πρέπει να περάσω έξω και να δώσω εξετάσεις στον ΑΣΕΠ. Δεν το δέχομαι. Είμαι 50 χρονών. Δεν έχω την ψυχολογία ή το χρόνο. Γιατί βέβαια με τα 800 ευρώ που παίρνω εδώ, και τις ανάγκες πολλές, κάνω και 2η δουλειά το απόγευμα.

Τον καιρό που ήμασταν και πέντε μήνες απλήρωτοι, που ήμασταν 2 χρόνια ανασφάλιστοι, αναγκαστήκαμε να πάρουμε δάνεια. Οι κάρτες ανεβαίνανε. Γιατί το σπίτι δε λειτουργεί αν δεν πας π.χ. σούπερ μάρκετ το Σάββατο. Δε θα φας. Και ξαφνικά από την πρώτη του χρόνου πάλι να μην έχω τίποτα. Το δάνειο ποιος θα το πληρώσει;

Πώς θα τα καταφέρουμε με τα 1.200 ευρώ που θα φέρνει στο σπίτι ο άντρας μου; Το παιδί μου είναι φοιτητής και δε ζητάει ούτε 20 ευρώ για να βγει μια βόλτα. Δουλεύει, αλλά περιστασιακά, σε δουλειές του ...ποδαριού, αφού πρέπει να διαβάζει για να σπουδάσει. Με φτάσανε να ντρέπομαι τον εαυτό μου...».

Πηγή : Ριζοσπάστης