Ενιαίος αγώνας των εργαζομένων για το δικαίωμα στη δουλειά, την υγεία, τη σύνταξη
Στην ανάγκη συνειδητοποίησης της βαθύτερης ουσίας των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση στα Εργασιακά και Ασφαλιστικά, δηλαδή της στρατηγικής του κεφαλαίου για πλήρη επικράτηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και του ενιαίου αγώνα όλων των εργαζομένων, ιδιωτικού, ημικρατικού και κρατικού τομέα, μόνιμων και συμβασιούχων, που θα ορθώσει ένα μέτωπο αντίστασης, θα κερδίσει χρόνο και θα αντεπιτεθεί, αναφέρθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες σε συγκέντρωση εργαζομένων της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, στην οποία περιόδευσε, επικεφαλής κλιμακίου του Κόμματος.
Στη συγκέντρωση πήραν μέρος μόνιμοι, αλλά και συμβασιούχοι εργαζόμενοι. Μεταξύ αυτών και αυτοί που εργάζονται με σύμβαση μιας ημέρας, ο Σύλλογος των οποίων (Σύλλογος Υπαλλήλων ΟΠΑΠ Αποσπασμένων στη ΓΓΑ) παρέδωσε στην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπόμνημα με τα αιτήματα και τις θέσεις του Συλλόγου.Παραθέτουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα:
Να μη χαθεί ούτε μια μέρα
«O αγώνας πρέπει να είναι ενιαίος. Χτυπιούνται και οι συμβασιούχοι και οι μόνιμοι. Βεβαίως, πάντα υπάρχουν διαβαθμίσεις στα προβλήματα, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει απομονωτισμός. Οπωσδήποτε, το θέμα της ελαστικής μορφής απασχόλησης, της προσωρινής και αυτό το αίσχος της σύμβασης μιας μέρας πρέπει να φαίνεται μέσα στις συνολικές διεκδικήσεις. Γιατί πραγματικά πρόκειται για είδος σύγχρονου μεσαίωνα. Και το κυριότερο, γιατί τα επόμενα χρόνια θα γίνει κυρίαρχη μορφή απασχόλησης. Επομένως, δεν μπορεί κανείς να μείνει αδιάφορος. Γιατί αφορά τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Αφορά και τον κρατικό τομέα, και τον ημικρατικό, και τον ιδιωτικό τομέα.
Μόλις τελείωσαν οι εκλογές ακούσαμε ότι το ΚΚΕ δεν περίμενε η κυβέρνηση να οργανωθεί, να κάνει εξαγγελίες και άρχισε να κάνει κινητοποιήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό. Οταν προεκλογικά λέγαμε και το γράφαμε μάλιστα και στις αφίσες μας ότι έρχεται μπόρα, σημαίνει ότι δεν είχαμε λόγο να περιμένουμε. Είμαστε βέβαιοι τι θα γίνει. Και ξέρετε, στην πολιτική δε χρειάζεται να είσαι πάρα πολύ έξυπνος για να προβλέψεις τι θα γίνει. Το θέμα είναι να θέλεις να δεις. Επομένως, κάναμε κάτι φυσιολογικό. Το θέμα είναι να μη χαθεί ούτε μια μέρα. Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η χτεσινή, αυτά που κάνει σήμερα, τα είχε στο πρόγραμμά της. Γι' αυτό εμείς δεν υιοθετούμε τη θέση ότι παρεκκλίνει από το πρόγραμμά της ή δεν υλοποιεί τις υποσχέσεις της. Τα είχε καθαρά γραμμένα. Και δεν έχει σημασία αν το πρόγραμμα βγήκε στο διαδίκτυο μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Και η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, και το ΠΑΣΟΚ, τα είχαν στο πρόγραμμά τους...
Επομένως, δεν μπορούσαμε εμείς να πούμε "περιμένω ένα, δύο μήνες" για να προχωρήσουμε. Αφού ξέρεις ότι η καμπάνα θα χτυπήσει άμεσα. Γιατί υπάρχει ο Αλμούνια, υπάρχει το πρόγραμμα ανάκαμψης της ΕΕ, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε.
Τι να περιμένουμε; Τον κοινωνικό διάλογο; Ο διάλογος έχει την αξία του, όταν έχεις μια κυβέρνηση απέναντι που έχει καλά στοιχεία, αλλά και ταλαντεύσεις και κοιτάς μέσα από το διάλογο να ενισχύσεις τα θετικά και να μειώσεις τις ταλαντεύσεις. Οταν ξέρεις ότι τα πράγματα είναι τελειωμένα, προτιμάς τον άλλο διάλογο. Στους τόπους δουλειάς, στους δρόμους, στις πλατείες, κάθε μορφή. Και αυτό που κάνουμε σήμερα είναι μια μορφή διαλόγου. Ο αγώνας έχει και το διάλογο, έχει και τον αντίλογο. Αλίμονο. Αλλά τι να περιμένουμε;
Στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου
Επίσης θέλω να υπογραμμίσω το εξής: Η συζήτηση για τις ελαστικές μορφές απασχόλησης ξεκίνησε στην Ελλάδα επισήμως στα μέσα της 10ετίας του '80. Δεν υπήρχε κρίση οικονομική. Ηταν ακόμα η ευνοϊκή συγκυρία του καπιταλισμού. Γιατί ξεκίνησε αυτή η συζήτηση; Ξεκίνησε πονηρά, όπως η κάθε συμφορά. Με τη μορφή της κατοχύρωσης της μερικής απασχόλησης σε κλάδους εποχιακούς. Κατ' αρχήν, όταν ένας κλάδος είναι εποχιακός, τι συζητάς για τη μερική απασχόληση; Είναι εποχιακός! Αυτό που πρέπει να συζητήσεις είναι πώς θα εξασφαλιστούν όλη τη χρονιά οι εργαζόμενοι. Π.χ. στον τουρισμό ή σ' ένα είδος της μισθωτής δουλειάς στις αγροτικές περιοχές δεν υπάρχει δουλειά όλο τον χρόνο. Υπάρχει εποχικότητα. Ξεκίνησε λοιπόν η συζήτηση και είχε από τότε μια γενικότερη διάσταση. Ποια περίοδος ήταν τότε; Ηταν τότε που έγινε η λεγόμενη "ενιαία εσωτερική αγορά". Που η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της ΕΕ προετοιμάζονταν για τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Οπου, εκεί πια, πέρα από την απελευθέρωση της αγοράς και την κατάργηση κάθε εμποδίου στην κίνηση κεφαλαίου, έγινε και η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, η ελαστικής μορφής απασχόληση. Και άρχισε η προετοιμασία του εδάφους. Εμείς τότε είχαμε βγάλει ανακοινώσεις και λέγαμε ότι αυτό που γίνεται και αναφέρεται στην εποχικότητα και που μπορεί να φαίνεται φυσιολογικό να ανοίγει μια τέτοια συζήτηση, ανοίγει αυτόν το δρόμο.
Βεβαίως, το φούντωμα αυτής της μορφής απασχόλησης έγινε το '92, με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου θεσμοθετήθηκε πια. Στην Ελλάδα διατηρείται ακόμα το μικρότερο ποσοστό ελαστικής απασχόλησης, σε σχέση με τις άλλες χώρες. Για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί υπήρχαν μεγαλύτερες αντιστάσεις και, δεύτερον, γιατί οι επιχειρηματίες δεν είχαν προετοιμάσει το έδαφος, δεν είχαν εκσυγχρονίσει τις δομές τους. Για να ισχύσει η ελαστική μορφή απασχόλησης, χωρίς να πέσει η παραγωγικότητα εργασίας, θέλει μια προετοιμασία του εδάφους. Και στη συνείδηση των εργαζομένων. Επομένως, έχουμε μικρότερο ποσοστό, όχι γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν καλύτερες, αλλά γιατί οι δομές της ελληνικής οικονομίας δε διευκόλυναν. Ξεκίνησε στο εμπόριο, στις υπηρεσίες, στους εποχιακούς κλάδους και πέρασε στους μη εποχιακούς.
Στον παραγωγικό τομέα, το βιομηχανικό, ξεκίνησε με άλλη μορφή. Με τη μορφή των εργολάβων. Δηλαδή, αντί να προσλαμβάνουν εργαζόμενους, έπαιρναν εργολάβους με μαύρη εργασία. Οσο εκσυγχρονίζονται οι δομές, πάμε στην "πράσινη ανάπτυξη" όπως θέλουν να τη λένε - που πρώτα ήταν "αειφόρος" - δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να εισαχθεί η ελαστική και μερική απασχόληση και στο βιομηχανικό τομέα, αφού εξασφαλίσουν να μην πέφτει η κερδοφορία. Να 'χουν προσωπικό που μπορεί να προσαρμοστεί σ' αυτές τις συνθήκες. Και στις συνθήκες εργασίας προσαρμόζεται αναγκαστικά και το προσωπικό.
Προωθούν πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων
Δεν πρόκειται για μέτρα περιορισμένης διάρκειας, στην περίοδο της κρίσης. Στο δημόσιο τομέα θέλουν να απαλλαγούν από τους μόνιμους, γι' αυτό και δεν κάνουν προσλήψεις, ακόμα και όταν ταμειακά μπορούν να τις κάνουν. Θέλουν να τις κάνουν όταν και επισήμως θα έχουν ανατραπεί οι εργασιακές σχέσεις και θα έχουν περιοριστεί οι μόνιμα απασχολούμενοι, υπέρ των ευκαιριακά απασχολούμενων. Γιατί δεν κάνουν προσλήψεις στα νοσοκομεία; Δεν ξέρουν ότι λείπουν 20.000 νοσηλευτικό προσωπικό και αυτά με βάση τα οργανογράμματα της δεκαετίας του 1980; Τόσο ανάλγητοι είναι; Εγώ θα έλεγα όχι. Ανάλγητοι είναι με την έννοια της ταξικής πολιτικής. Θα προσλάβουν, όταν οι εργολάβοι και τα συνεργεία θα περάσουν και στις νοσοκόμες και στους γιατρούς. Δεν προσλαμβάνουν λοιπόν τώρα, γιατί, όταν δεσμευτούν, δεν μπορούν μετά να αλλάξουν τις εργασιακές σχέσεις.
Και θα αλλάξουν πολλά στο Δημόσιο και με το "νέο Καποδίστρια" που θα γίνει. Οπου θα υπάρξει η λεγόμενη αποκέντρωση, θα περάσουν οι υπηρεσίες στην περιφέρεια και θα γίνει και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Θα γίνουν οι λεγόμενες τοπικές προσλήψεις, με άλλες σχέσεις. Αρα, υπήρχε μια γραφειοκρατική καθυστέρηση της γενίκευσης μορφών, συν τους αγώνες. Ας αφήσουμε ότι η κρίση το επιβάλλει αυτό...
Η ελαστική απασχόληση θα υπάρχει, η αύξηση κατά πέντε χρόνια στην ασφάλιση των γυναικών, συνολικά η άνοδος στα όρια ηλικίας στη συνταξιοδότηση, επίσης. Θα ισχύουν διά βίου.
Ζητάμε μονιμοποίηση όλων, για λόγους πολιτικούς, ιδεολογικούς
Εμείς είμαστε με τη μεριά των εργαζομένων. Και αυτών που δουλεύουν σταθερά, και αυτών που δουλεύουν παροδικά. Εχουμε ιδιαίτερα μια αιχμή γι' αυτούς τους ανθρώπους, γιατί είναι θύματα και γιατί ο αριθμός τους θα αυξηθεί. Δεν αγωνιζόμαστε μόνο γι' αυτά τα παιδιά, αλλά και για να μη γίνουν περισσότερα αύριο. Και για να μη γίνουν περισσότερα αύριο, πρέπει να ζητήσεις τη μονιμοποίηση. Εμείς ζητάμε μονιμοποίηση όχι για λόγους ψηφοθηρικούς, αλλά για λόγους πολιτικούς, ιδεολογικούς. Δε στεκόμαστε στην ανθρωπιστική πλευρά - γιατί είμαστε και ανθρωπιστές. Θεωρούμε ότι το δικαίωμα στη δουλειά ισχύει για όλους, δεν είναι ευκαιρία. Αλλο πράγμα η εξέλιξη, η ανάδειξη των ικανοτήτων, η κλίση που έχει ο καθένας. Βεβαίως, υπάρχουν. Αλλά και πάλι ο εργαζόμενος δεν κρίνεται ατομικά, αλλά με την έννοια της συλλογικής κοινωνικής δουλειάς.
Από τη στιγμή που είμαστε υπέρ της πλήρους απασχόλησης όλων, κανονικής δουλειάς, αυτά που μπορούμε να συζητήσουμε είναι τα εξής: Σήμερα μπορεί να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, να γίνει 6-7 ώρες. Οταν τον 19ο αιώνα οι εργαζόμενοι πάλευαν για 8ωρο, τον 21ο αιώνα, με την πρόοδο της τεχνολογίας, με τη βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου, μπορείς να μειώσεις τον εργάσιμο χρόνο. Οχι με μερική απασχόληση. Με κανονικό μισθό. Και μείωσέ τον ακόμα περισσότερο, για όλους, αν θέλεις να δημιουργήσεις θέσεις εργασίας. Συζητάς δηλαδή τη βελτίωση των όρων εργασίας. Δε συζητάμε όμως, και είναι αδιαπραγμάτευτο, το "δουλειά για όλους". Μάλιστα, με τα σημερινά δεδομένα, υπάρχουν διαπιστωμένα κενές θέσεις εργασίας. Σε τομείς που χρησιμοποιείται η υπερεργασία, που δεν έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα ή που συρρικνώνονται και σε τομείς που πρέπει να αναπτυχθούν. Οπως είναι οι κοινωνικές υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας κλπ.
Και αν θέλετε, στην εποχή μας, αυτή είναι η πραγματική πρόοδος. Η τεχνολογία μειώνει τη ζωντανή ανθρώπινη εργασία στον παραγωγικό τομέα. Δημιουργεί πλεόνασμα εργατικού δυναμικού, όχι για ανεργία, αλλά για την ενίσχυση του κοινωνικού, πολιτιστικού τομέα, των υπηρεσιών, όχι των παρασιτικών, αλλά αυτών που βελτιώνουν τη ζωή του ανθρώπου. Δεχόμαστε ότι μ' αυτές τις αλλαγές μπορεί να υπάρχει άλλη διάρθρωση της απασχόλησης, αλλά εδώ δεν πρόκειται για μέτρα που έρχονται να προσαρμόσουν στις αντικειμενικά θετικές αλλαγές σε όφελος των εργαζομένων. Είναι μέτρα που έρχονται να κάνουν το βίο αβίωτο των εργαζομένων. Και να μεγαλώσει το ποσοστό των μισοάνεργων - μισοεργαζόμενων, που δημιουργεί πίεση και στους υπόλοιπους εργαζόμενους να δέχονται τους απάνθρωπους όρους δουλειάς. Και ένα στρατό ημιάνεργων - ημιεργαζόμενων, που ρίχνει το βιωτικό επίπεδο και τα δικαιώματα. Και γι' αυτό το λόγο γίνεται συζήτηση για τον "εθνικό μισθό", την "εθνική σύνταξη" κλπ. στα 500 και 600 ευρώ. Δεν μπορούν να αφήσουν έναν κόσμο να φτάσει στα 60 και 65 και να μην πάρει σύνταξη. Προοπτικά, μάλιστα, τα 500 και 600 ευρώ δε θα είναι τίποτα. Και, επομένως, έτσι ρίχνουν το βασικό μισθό, τη βασική σύνταξη. Θα υπάρχει μια ελίτ που θα παίρνει παραπάνω και όλοι οι άλλοι θα είμαστε με 600 ευρώ. Και μ' ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών παροχών, που δε θα μας φτάνει να καλύπτουμε σύγχρονες ανάγκες. Γι' αυτό είμαστε υπέρ της μονιμοποίησης. Γιατί ξέρουμε ότι μπορούν να δημιουργηθούν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.
Η δουλειά είναι δικαίωμα όλων
Εμείς ως Κόμμα δε χρησιμοποιούμε τον όρο "πάγιες και διαρκείς ανάγκες". Γιατί αυτό είναι υποκειμενικό και πολιτικό. Αν π.χ. δεν έχεις αναπτυγμένη Φυσική Αγωγή και μαζικό λαϊκό αθλητισμό, τότε θα χρειαστείς και λιγότερους γυμναστές ή υπαλλήλους σ' αυτό τον τομέα. Αν πεις όμως ότι εγώ θέλω η Φυσική Αγωγή να αγκαλιάσει από το παιδί μέχρι τον ηλικιωμένο, που θα πρέπει να έχει μάθει από τα νιάτα του να ασκείται και θα ασκείται και στη μεγάλη ηλικία με συγκεκριμένη βοήθεια, σημαίνει ότι θα πρέπει μάλλον να έχουμε περισσότερους γυμναστές και εργαζόμενους σχετικούς με τον αθλητισμό. Αν μιλήσουμε για τον αθλητισμό της γειτονιάς και όχι τον πρωταθλητισμό των Ολυμπιακών Αγώνων με τους γνωστούς όρους, αν μιλήσουμε για το μαζικό αθλητισμό που μπορεί να τον κάνει και αυτός που δεν έχει ταλέντο σωματικό, αλλά μπορεί να συμμετέχει, πιθανόν να χρειαστούμε πολύ περισσότερους σ' αυτόν τον τομέα. Αν λοιπόν μιλήσουμε για "πάγιες και διαρκείς ανάγκες" στην ΓΓΑ, με τι κριτήρια θα τις βάλουμε; Με το κριτήριο ανάπτυξης ή συρρίκνωσης του τομέα; Γι' αυτό ως Κόμμα δε χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο. Και αν αφήσουμε τα κυρίαρχα κριτήρια και γίνουμε, όπως μας λένε, ρεαλιστές, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ενδεχομένως πρέπει να απολυθούν οι μισοί.
Γι' αυτό λέμε δουλειά για όλους. Δεν μπορείς να μιλήσεις για πρόοδο που δεν έχει ένα στοιχείο: Ολοι να έχουν δουλειά. Επίσης, θα έχετε δει ότι, σε σχέση με τα άλλα κόμματα, δεν ξεκινάμε από τη ρουσφετολογία - ομηρία. Υπάρχει αυτό το στοιχείο. Αλλά από τη στιγμή που εμείς λέμε ότι η δουλειά είναι δικαίωμα όλων, δεν μπορούμε να πέσουμε στη λούμπα "πόσους έβαλε η ΝΔ και πόσους το ΠΑΣΟΚ". Παρά το γεγονός ότι υπάρχει και αυτό το στοιχείο, δηλαδή η ομηρία. Δεν υπάρχει ομηρία στον ιδιωτικό τομέα; Αν αρχίσουμε λοιπόν σε αυτή τη λογική, φεύγει από τη μέση αυτό που σας είπα. Οτι δηλαδή είναι στρατηγική επιλογή να γίνει κυρίαρχη η εναλλαγή μεταξύ ευκαιριακής δουλειάς και ανεργίας. Και πάμε στη ρουσφετολογία, στο ΑΣΕΠ, στα αξιοκρατικά κριτήρια. Και βλέπουμε τα καινούρια κριτήρια του ΑΣΕΠ. Πρέπει να έχεις 2-3 διδακτορικά. Δεν ξέραμε ότι για όλες τις δουλειές πρέπει να έχεις διδακτορικά και μεταπτυχιακά. Για να μη σας πω ότι τα μεταπτυχιακά έχουν γίνει της πλάκας. Ξέρετε ότι έχουμε 70.000 φοιτητές στα μεταπτυχιακά; Το παλιό πτυχίο έγινε μεταπτυχιακό. Τα μεταπτυχιακά βολεύουν και μερικούς που παίρνουν κάποια ποσά εκεί. Είμαστε υπέρ της συνολικής ανόδου του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των εργαζομένων. Οικοδόμος είσαι, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος είσαι, να ξέρεις ξένες γλώσσες. Αλλά αυτό, ότι για να μπουν στο Δημόσιο πρέπει όλοι να έχουν διδακτορικά, αυτό πια είναι πρόσχημα. Να φτιάξουν μια ελίτ ανώτερων υπαλλήλων και όλοι οι άλλοι να είναι φτωχοί συγγενείς.
Εμείς λοιπόν προτείνουμε αναπτυξιακή πολιτική. Να αναπτυχθούν τομείς της οικονομίας που σήμερα συρρικνώνονται, όπως π.χ. οι κλάδοι της μεταποίησης. Μιλάμε για διεύρυνση τομέων, όπως Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός κλπ. Και ο Αθλητισμός έχει πολλές πλευρές. Οχι μόνο τον επαγγελματικό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επομένως, θεωρούμε ότι μπορούμε σήμερα, ενώ υπάρχει καπιταλισμός, να παλέψουμε και να πιέσουμε για νέες θέσεις εργασίας.
Παγίδα ο «εθνικός μισθός» και η «εθνική σύνταξη»
Τέλος, πρέπει να σας πω ότι δουλειά απαλλαγμένη από το άγχος της ανεργίας και της εκμετάλλευσης, μπορεί να υπάρξει μόνο όταν οι εργαζόμενοι γίνουν ιδιοκτήτες του πλούτου που οι ίδιοι παράγουν. Και ο πλούτος είναι και υλικός, και πνευματικός, και αυτό που λέμε υπηρεσίες. Η θέση μας λοιπόν είναι μονιμοποίηση όλων. Πάει και τέλειωσε. Επίσης αυξήσεις. Ακόμα, αυτή την περίοδο δίνουμε ιδιαίτερο βάρος σε αυτά που έρχονται στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης, δηλαδή Συνταξιοδότηση, Υγεία, Πρόνοια. Λένε "δε θα αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης". Το ίδιο έλεγε και η κυβέρνηση της ΝΔ. Τα έχουν αυξήσει ήδη. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι μέχρι τα 65 επίσημα και δυνατότητα και αντικίνητρα για να παραμείνεις ως τα 67. Σκεφτείτε τώρα, γυμναστή ή νηπιαγωγό στα 65. Είναι αστεία πράγματα αυτά. Αλλά και οικοδόμος στα 65 και μια σειρά άλλα επαγγέλματα... Αφήνουν τη "δυνατότητα" να παραμείνεις στη δουλειά. Είναι η "ενεργός γήρανση" που λένε. Να δουλεύεις και ως γέρος, αν το θέλεις. Βεβαίως, όταν η σύνταξη είναι στα 400 και 500 ευρώ, θα αναγκαστείς να δουλέψεις, και στα 67 και στα 71. Για να συμπληρώσεις για τις δικές σου ανάγκες, είτε για να βοηθήσεις τα παιδιά ή τα εγγόνια σου...
Ο αγώνας λοιπόν πρέπει να είναι τώρα. Το κυριότερο είναι η παγίδα του "εθνικού μισθού" και της "εθνικής σύνταξης". Να λες ότι "έχω - δεν έχω δουλειά, θα πάρω 400-500 ευρώ το μήνα, όταν γίνω 67 και 70 χρονών". Το πολύ σοβαρό ζήτημα: Θα μειωθεί το ποσοστό των συντάξεων. Οταν υπολογίζονται οι συντάξεις σε όλο τον εργάσιμο βίο, καταλαβαίνετε. Ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους, που ξεκινάνε και παίρνουν 600 ευρώ, αν φτάσουν στο τέλος του εργάσιμου βίου να παίρνουν έναν παραπάνω μισθό, θα μπουν όλα αυτά στο ίδιο τσουβάλι. Σε διάρκεια 30-40 χρόνων που είναι και διαφορετικές οι ανάγκες και η αξία του χρήματος, τι σύνταξη θα πάρεις; Στη Μεγάλη Βρετανία που εφαρμόζεται αυτό το σύστημα, η σύνταξη είναι το 30%-40% του μισθού.
Κάποιος που παίρνει 1.200 ευρώ μισθό, με το 30-40% καταλαβαίνετε που πάει. Γιατί, δεν είναι διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδας να παίρνει 300.000 ευρώ και να βρεθεί στις 200.000 σύνταξη.
Επομένως, θα πέσει το ποσοστό της σύνταξης, θα θέλεις περισσότερα ένσημα. Και η μεγάλη παγίδα είναι η εξής: Ενοποιούνται όλες οι υπηρεσίες της Πρωτοβάθμιας Υγείας. Δηλαδή, γίνεται ενιαίο σύστημα υγείας (διαγνωστικά κέντρα, νοσοκομεία, κέντρα υγείας, ιδιωτικά ιατρεία), δημόσιος και ιδιωτικός τομέας γίνονται ένα. Και αυτοί παρέχουν υπηρεσίες. Που σημαίνει ότι, μέσα σ' αυτό το πρωτοβάθμιο σύστημα, ο ιδιωτικός τομέας θα αποκτήσει προβάδισμα. Και το ξέρετε πολύ καλά, θα ενσωματωθεί. Και θα γίνεται αγοραπωλησία υπηρεσιών. Θα έχεις λοιπόν ένα επίπεδο δωρεάν, ανάλογο με ό,τι έχεις καταβάλει, και από κει και πέρα θα πληρώνεις. Και αυτό θα ισχύσει από τώρα. Αυτό θα κάνει η κάρτα υγείας που θα πάρουμε, θα είναι σαν την πιστωτική κάρτα. Εμείς θέλουμε ενιαίες παροχές και χωρίς κρατήσεις.
Να ματαιώσουμε τα σχέδιά τους, να αντεπιτεθούμε
Μέχρι τον Απρίλη που θα τα φέρουν στη Βουλή, πρέπει να έχει συγκροτηθεί μεγαλύτερη αντίσταση. Πρέπει, όσο μπορούμε, να ματαιώσουμε. Να κερδίσουμε χρόνο. Για να αντεπιτεθούμε...
Αν ήταν καλά τα πράγματα, δε θα γινόταν διαβούλευση. Γιατί να χάνεις το χρόνο στη διαβούλευση, αν ήταν να έρθουν φιλολαϊκά μέτρα; Αν έλεγε να μειώσει τα όρια συνταξιοδότησης, χρειάζεται διαβούλευση; Εμείς θα λέγαμε "προχώρα τώρα, φέρ' το στη Βουλή, κατάργησε το νόμο Πετραλιά" κλπ. Γιατί να κάνουμε διαβούλευση για το καλό; Και θα πει "κάναμε διαβούλευση". Με συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα διαπραγματεύονται πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Επρεπε να υπάρχει γενική απεργία σήμερα, όλων των εργαζομένων. Είμαστε στο πλευρό σας. Δε σας χωρίζουμε σε ρουσφετολογημένους και μη. Μπορεί να στενοχωριόμαστε όταν οι εργατοϋπάλληλοι δε μας ψηφίζουν, αλλά στον αγώνα δε βάζουμε ταμπέλες. Για μας δεν είναι ζήτημα κομματικής ρουσφετολογίας. Αναδεικνύουμε την ομηρία, τον εκβιασμό, αλλά εδώ είναι δικαίωμα δουλειάς».
Πηγή : Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου