Πρέπει...

Από τον Ανδρέα Μητρόπουλο

Πρέπει….

Διερωτώμαι…

Οι 70 συνάδελφοί μας με σύμβαση μιας ημέρας βρίσκονται στις παραμονές της «απομάκρυνσης» από τη ΓΓΑ ;

Εύχομαι να είμαι ένας φαντασιόπληκτος ψεύτης, ένας φοβισμένος παραμυθάς, ένας αισχρός αντιπολιτευόμενος…

Αλλά…

Κοντεύουν να κλείσουν δυο μήνες, ατακτοποίητοι, χωρίς διάταξη –μια έστω διάταξη νόμου -που να παρατείνει την παραμονή τους στη ΓΓΑ, απλήρωτοι…

Το ξέρω ότι όλους μας περιτριγυρίζουν δεκάδες προβλήματα. Δύσκολα τα βγάζουμε πέρα. Τα μηνύματα μαύρα κι άραχλα. Κατακτήσεις χρόνων παίρνονται πίσω. Οι αποδοχές μας για πρώτη φορά, όσο θυμάμαι, μειώνονται και ονομαστικά. Οι συντάξεις κινδυνεύουν.

Σύμφωνοι ! Έχουμε κι εμείς τα προβλήματά μας…όμως:

Ας δώσουμε λίγο από την προσοχή μας, κάτι από τις τελευταίες ικμάδες αγώνα κι αγωνίας, βοήθειας και ενεργής συμπαράστασης σ΄ αυτά τα παιδιά. Το ξέρω ότι όλοι το θέλουμε. Και ο καθένας από μας, και οι σύλλογοι…Όμως ας ξαναξεκινήσουμε. Το οφείλουμε, όχι ως ελεημοσύνη, αλλά ως αλληλεγγύη, ως προστασία της Υπηρεσίας μας, ως χρέος στα παιδιά μας που κάποτε μπορεί κι αυτά να βρεθούν κάποτε μπροστά στο φάσμα της απόλυσης. Το οφείλουν σαν λεβέντικη και έμπρακτη απάντηση-λησμοσύνη όσοι συνάδελφοί μας στο παρελθόν βίωσαν την βάρβαρη και αισχρή απόλυση, αλλά δικαιώθηκαν με την επαναπρόσληψή τους. Πρέπει να σταθούν δίπλα τους και οι παλιότεροι 250 «μονοημερήτες» που πρόλαβαν, και σήμερα παλεύουν για να μη γίνουν χειρότερες οι μέρες τους. Τέλος τους το οφείλουμε εμείς οι παλιές καραβάνες, που αγωνιστήκαμε στο παρελθόν γι αυτά που σήμερα αρνούνται στους 70. Εμείς που ποτέ δεν φανταστήκαμε, ότι τα παιδιά – τα «παιδιά μας» θα ζήσουν σε χειρότερες μέρες από μας.

Ας κάνουμε λοιπόν κάτι…

Πρέπει…

Γιατί όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου – μα καθόλου καλά ;

Το αίτημα, το αυτονόητα σωστό είναι αυτοί οι συνάδελφοι, με τα τόσα χρόνια προυπηρεσία να αποκτήσουν μόνιμη και σταθερή εργασία. Κι αν δεν «γίνεται» η μονιμοποίηση να γίνουν έστω αορίστου χρόνου.

Τι απαντά όμως ο Υπουργός κ. Γερουλάνος σε αντίστοιχες ερωτήσεις στη Βουλή των κομμάτων ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και της βουλευτού της ΝΔ κ. Ελίζας Βοζεμπεργκ το Δεκέμβρη του 2009; Ότι αναγνωρίζει την ταλαιπωρία των εργαζομένων…, ότι ευθύνεται η προηγούμενη κυβέρνηση που δεν φρόντισε να προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση δημιουργίας θέσεων για τους εν λόγω εργαζόμενους…, ότι θα ανανεωθεί η παράταση της παραμονής τους στην ΓΓΑ για τελευταία φορά μέχρι την 31.12.2010. Και ακόμα ότι, αφού μελετηθούν (μετά 10 χρόνια βρε παιδιά;) οι ανάγκες για προσωπικό στην ΓΓΑ αυτές οι ανάγκες θα καλυφθούν μέσω ΑΣΕΠ.

Και τι απαντά ο Υπουργός κ. Ραγκούσης : Με δυο λόγια εξηγεί (διδάσκει) στους βουλευτές τον πρόσφατο νόμο που τροποποίησε για πολλοστή φορά τον Ν.2190/1994 για τις προσλήψεις…

Ρωτάμε :

Ορθώς…θα έπρεπε η προηγούμενη κυβέρνηση να έχει δημιουργήσει θέσεις. Δεν το έκανε. Γιατί δεν το κάνει η σημερινή κυβέρνηση, «στα γρήγορα», όπως το έκανε, όταν ήθελε για τους 250 συναδέλφους μας ;

Και πόσες θέσεις θα δημιουργήσει ; Εβδομήντα μία, ή ξαφνικά θα θυμηθεί ότι δεν χρειάζονται όλοι ; Και τότε, γιατί η πληθώρα των βουλευτών της σημερινής κυβέρνησης ζητούσε την τακτοποίηση όλων των εργαζομένων ;

Και εάν, όταν, οψέποτε δημιουργήσει «κάποιες» θέσεις, τότε θα καλυφθούν από όλο τον ελληνικό λαό (εις ένδειξιν δημοκρατικότητας) με καταργημένο το άρθρο για την μοριοδότηση της προϋπηρεσίας !!!!

Συγγνώμη, ανθρώπους με έξι ή οκτώ, εννιά χρόνια προϋπηρεσία, έτσι τους «τακτοποιούμε» εργασιακά ;

Και στη συνέχεια (προσέξετε εδώ) απαντά η Υφυπουργός κ. Γκερέκου σε ερώτηση άλλου βουλευτού, ότι θα ανανεωθούν οι συμβάσεις μέχρι το 2013…. Και αντίστοιχες υποσχέσεις-δεσμεύσεις, απ΄ ότι πληροφορούμαι, γιατί από πρώτο χέρι δεν γνωρίζω, έχουν δοθεί και από άλλους «επιφανείς».

Με δυο λόγια :

Υπάρχει κυβερνητική βούληση ;

Είναι αυτή ενιαία, ή ο κάθε υπουργός λέει τα δικά του ;

Η διαφοροποίηση των απαντήσεων είναι εκ λάθους, ή είναι το «καρότο» λίγο πριν από το «μαστίγιο» ;

Λυπάμαι αλλά δεν θέλω να πω βαριές κουβέντες, γιατί στόχος μου είναι η ενότητα και όχι να βρεθεί μια ακόμα ευκαιρία για κομματικο-συνδικαλιστικές διασπάσεις, αλλά…

Όλοι αυτοί, που έχουν κάνει 70 οικογένειες να έχουν χάσει τον ύπνο τους, όλοι αυτοί που δεν χάνουν ευκαιρία να τους λένε «το θέμα σας είναι σε καλό δρόμο»

• Έχουν βιώσει ποτέ τέτοια ανασφάλεια ;

• Έχουν ζήσει ποτέ 2 μήνες (μέχρι στιγμής) απλήρωτοι ;

• Τους έχουν ποτέ εκμεταλλευτεί τόσο και με την πρόσληψη, και με την «δημοκρατική» απομάκρυνση ;

Γράφω αυτά τα λίγα για δυο λόγους :

1. Για να εξηγήσω την κατά την γνώμη μου αναγκαιότητα για εγρήγορση και όχι για ψεύτικες ελπίδες

2. Για να δώσω ένα έναυσμα να γράψουν κι άλλοι, να διαφωνήσουν ή να συμφωνήσουν. Είναι κι αυτό μιας μορφής αγώνας, που δείχνει στους κρατούντες ότι κάτι κινείται. Και όταν υπάρχει κίνηση τότε κάπου εκεί κοντά μπορεί να βρεθεί και η νίκη.

Πρέπει….

Και πριν απ΄ όλα…

« όποια λύση δοθεί, να είναι ενιαία και κοινή για όλους»

Γιατί το γράφω αυτό ;

Ο νοών νοείτω … και ας έχουσι γνώσιν οι φύλακες…