Κρίσιμη τόσο για τους προ όσο και για τους μετά του 2001 συμβασιούχους μπορεί να είναι η τελική απόφαση του Αρείου Πάγου υποστηρίζει με άρθρο του στην aftodioikisi.gr, o γνωστός εργατολόγος και συνεργάτης της διαδικτυακής πύλης για την Αυτοδιοίκηση, Αναστάσιος Πετρόπουλος. Κι αυτό γιατί, όπως εξηγεί, στην ουσία σύμφωνα με την απόφαση της Διάσκεψης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου θα «απελευθερώνει» τα Δικαστήρια να κρίνουν αν οι διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου υποκρύπτουν στην πραγματικότητα συμβάσεις αορίστου χρόνου, χωρίς το «φόβο» ότι παραβιάζουν τα άρθρα 103 του Συντάγματος και 21 του ν. 2190/94.
Το πλήρες κείμενο του άρθρου του Α. Πετρόπουλου είναι το εξής:
«Η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, με ευρεία πλειοψηφία, κινήθηκε σε αντίθετη κατεύθυνση από τις αρχικές εισηγήσεις του Εισαγγελέα κ. Τέντε και του Αρεοπαγίτη κ. Δουλγεράκη, οι οποίες στηρίζονταν στην απόφαση 20/2007 της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου σύμφωνα με την οποία τα Δικαστήρια θα παραβίαζαν το άρθρο 103 του Συντάγματος και το άρθρο 21 του ν. 2190/94, σε περίπτωση που αποφαίνονταν πως οι διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου υποκρύπτουν στην πραγματικότητα συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Βεβαίως, την πλήρη άποψη της πλειοψηφίας θα τη γνωρίζουμε όταν διατυπωθεί εγγράφως και δημοσιευθεί. Ενδέχεται όμως, η άποψη αυτή να αποβεί κρίσιμη για όλους τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου που στην πραγματικότητα εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες ακόμη κι αν άρχισαν να απασχολούνται μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα υποχρεώνεται να εφαρμόζει την Οδηγία 1999/70 ΕΚ. Σύμφωνα με αυτή την Οδηγία, οι συμβάσεις αορίστου χρόνου είναι ο κανόνας.
Συμβάσεις ορισμένου χρόνου δικαιολογούνται και επιτρέπονται μόνο κατ' εξαίρεση και για ειδικές χρονικά περιορισμένες ανάγκες απασχόλησης.