...εργαζομένων με διαδοχικές συμβάσεις εργασίας στο Δημόσιο
Tης Όλγας Σαράφη
Στην χώρα μας, στο πλαίσιο της κάλυψης πάγιων και διαρκών αναγκών του Δημόσιου Τομέα, παρατηρείται το φαινόμενο της απασχόλησης προσωπικού με τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, γεγονός που αποτελεί...
«πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία». Οι συμβάσεις αυτές άστοχα και καταχρηστικά αποκαλούνται ως προσλήψεις εποχιακού προσωπικού, αφού στην πραγματικότητα υποκρύπτουν σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, μια και οι εργαζόμενοι αυτοί απασχολούνται στην ίδια θέση εργασίας με το ίδιο αντικείμενο από 4 έως και 20 χρόνια.
Σε αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά και την κοινοτική οδηγία 1999/70/ΕΚ, που αναγνωρίζει, ήδη, από το 1999 τα αυτονόητα δικαιώματα των εργαζομένων με αυτό το είδος εργασιακής σχέσης, προκειμένου να διεκδικήσουν και νομικά την εργασιακή τους αποκατάσταση, και επιβάλλει την ίση μεταχείριση εργαζομένων ορισμένου και αορίστου χρόνου, οι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου στο Δημόσιο Τομέα δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με αυτά των συναδέλφων τους με μόνιμη σχέση εργασίας (μισθός και όροι εργασίας).
Όπως προκύπτει, μάλιστα, και από τη νομολογία του Ανωτάτου Ελληνικού Δικαστηρίου, του Αρείου Πάγου «Ο ορθός δε νομικός χαρακτηρισμός της σύμβασης, ως κατ' εξοχήν έργο της δικαιοδοτικής λειτουργίας, ανήκει στο δικαστήριο, το οποίο, μη δεσμευόμενο από το χαρακτηρισμό, που προσέδωσαν τα συμβαλλόμενα μέρη, κρίνει, ερμηνεύοντας το περιεχόμενό της, όπως απαιτούν η καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη και οι περιστάσεις, υπό τις οποίες συνήφθη η σύμβαση (Ολ. ΑΠ 18/2006)». Σε διαφορετική περίπτωση παραβιάζεται η Αρχή του Κράτους Δικαίου, και τίθενται υπό αμφισβήτηση θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά στοιχειοθετούνται στα άρθρα 6,13,14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου