Η συνταγματική απαγόρευση μετατροπής των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου (άρθρο 103 Συντάγματος) δεν εμποδίζει τα δικαστήρια να κάνουν τον ορθό χαρακτηρισμό των συμβάσεων εργασίας.
Αυτό αποφάνθηκε το Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπ' αριθμ. 233/2012 απόφασή του και δικαίωσε συμβασιούχο εργαζόμενη στην Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων.
Ειδικότερα, η συμβασιούχος υπέγραφε από το 2008 έως το 2011 διαδοχικές συμβάσεις μίσθωσης έργου, παρά το γεγονός -όπως υποστηρίζει- ότι κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες της Γραμματείας. Με την απόλυση της (μη ανανέωση σύμβασης) προσέφυγε στη Δικαιοσύνη.
Το Πρωτοδικείο έκρινε κατ' αρχάς ότι το Προεδρικό διάταγμα <<Παυλόπουλου>> (Π.Δ. 164/2004) που επέτρεψε, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και όρους, την μετατροπή συμβάσεων εργασίας ορισμένου σε αορίστου χρόνου δεν επιφέρει αποτελεσματική προστασία στους εργαζομένους, καθώς περιλαμβάνει αντιφατικές και αόριστες ρυθμίσεις.
Επιπρόσθετα, το δικαστήριο έκρινε ότι από την συνταγματική απαγόρευση (άρθρο 103) μετατροπής των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου <<δεν συνάγεται και απαγόρευση για την αναγνώριση του πραγματικού χαρακτήρα ορισμένης σχέσης, που δεν είναι <<μετατροπή>>, αλλά ορθός χαρακτηρισμός της έννομης σχέσης κατά τη δικαστική διαδικασία ή τη διοικητική διαδικασία υπό τον έλεγχο του ΑΣΕΠ>>.
Και εν πάσει περιπτώσει για το χαρακτηρισμό της σύμβασης ως αορίστου ή ορισμένου χρόνου θα εφαρμόζεται η εργατική νομοθεσία (Ν. 2112/1920), προσθέτει το Πρωτοδικείο.
Κατόπιν αυτών το δικαστήριο έκρινε ότι οι διαδοχικές συμβάσεις που υπεγράφησαν <<φέρουν μεν τον τίτλο των συμβάσεων έργου, πλην όμως κατ' επίφαση, μόνον, δόθηκε ο εν λόγω χαρακτηρισμός, καθόσον στην πραγματικότητα υποκρύπτεται σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου>>.
Και αυτό γιατί η συμβασιούχος -όπως αποδέχθηκε- κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες της Γραμματείας.
Συνεπώς κατέληξε το δικαστήριο, η συμβασιούχος συνδέεται με τη Γραμματεία με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.
